Gisteren met een aantal natuurfotografen van onze
fotoclub uit Dordrecht op pad op de Kalmthoutse Heide.
De heide staat op dit moment prachtig in bloei en we hadden ook geluk met het eerste licht. Er hing zelfs een mooie mistlaag over sommige stukken van de heide en dat voelt toch altijd als een beloning wanneer je zo vroeg (rond 6 uur) buiten loopt.
De heide is een lastig 'object' om te fotograferen. Niet zozeer qua kleur, maar vooral qua compositie. Het is vaak een grote egale vlakte en dan is het erg lastig om diepte / dynamiek in je foto te krijgen. Bij de onderstaande foto heb ik gebruik gemaakt van de heide die als een soort 'platte haag' langs een oud pad stond. Het werkt altijd goed om een kijklijn vanuit een hoek te laten beginnen en de twee bomen rechtsboven zijn a.h.w. het richtpunt waar je oog, via die heide, naartoe gaat. De twee bomen links zorgen weer voor het evenwicht in de foto en de opkomende zon is bewust nét buiten beeld gelaten! (wat je allemaal niet over een foto kunt zeggen!)
Ik ben al een tijd 'op zoek' naar een aardige foto van een zonnedauw, maar dit is een heel lastig te fotograferen plantje. Het is heel moeilijk om te kiezen waar je het scherpstelpunt legt omdat het een heel drie-dimensionaal plantje is. Je hebt dus altijd te maken met scherpe en niet-scherpe onderdelen en om die in een juiste compositie te vatten valt niet altijd mee. Een fantastische foto van collega natuurfotograaf
Andrew George inspireerde me om te experimenteren met erg weinig scherptediepte.
Ik heb in deze foto gekozen voor een lege achtergrond en ik heb alle aandacht gelegd bij de twee takjes die samenkomen in één druppeltje. De grote diafragmaopening (F/2.8) zorgen voor een zeer geringe scherptediepte wat nog versterkt wordt doordat ik een 25 mm tussenring op m'n Sigma150mm macro gebruik bij deze foto. De onscherpe druppeltjes vormen voor mij a.h.w. een soort 'krans' rond het bloemetje.
